BUDOWA I FUNKCJA NACZYŃ KRWIONOŚNYCH: Układ krwionośny zbudowany jest z serca i naczyń krwionośnych – tętnic, żył i naczyń włosowatych, tworzących zamknięty system. Natleniona krew wypływa z lewej komory serca do głównej tętnicy ciała, a następnie przez tętnice, tętniczki i naczynia włosowate do wszystkich tkanek organizmu. W naczyniach włosowatych tlen i inne składniki odżywcze są wymieniane na odpady komórkowe i dwutlenek węgla. Żyły zabierają odtlenioną krew z powrotem do serca i przez prawą komorę serca i tętnicę płucną dostarczają ją do płuc. Natleniona krew z płuc powraca do lewego przedsionka, a stamtąd wpada do lewej komory serca zamykając cykl krążenia.
Ściany naczyń krwionośnych zbudowane są z tkanki łącznej, mięśni gładkich i mięśni prążkowanych. Ich funkcja jest porównywalna do funkcji mięśni jelitowych, które przesuwają „kęs” pożywienia wzdłuż jelit za pośrednictwem ruchów perystaltycznych, mięśnie gładkie tętnic i żył ułatwiają przepływ „kęsa” krwi. Wewnętrzna wyściółka tętnic i żył, tzw. śródbłonek, jest pochodzenia mezodermalnego i ma ośrodki sterowania w łożysku nowego mózgu (nowa mezoderma).
UWAGA: Wyściółka (śródbłonek) tętnic mózgowych, aorty zstępującej, zewnętrznych tętnic szyjnych, zewnętrznych części tętnic podobojczykowych i aorty brzusznej jest pochodzenia mezodermalnego (ma ośrodki sterowania w łożysku nowego mózgu), podczas gdy wyściółka tętnic wieńcowych, żył wieńcowych, aorty wstępującej, tętnic szyjnych wewnętrznych, wewnętrznych części tętnic podobojczykowych jest pochodzenia ektodermalnego (ma ośrodki sterowania w korze mózgowej).
OŚRODEK STEROWANIA: Łożysko nowego mózgu – tętnice i żyły z prawej strony ciała są sterowane z lewej półkuli mózgu; tętnice i żyły z lewej strony ciała są sterowane z prawej półkuli. Skrzyżowane unerwienie z mózgu do narządu.
Kości, mięśnie szkieletowe, naczynia limfatyczne, węzły chłonne, naczynia krwionośne, tkanka łączna i tkanka tłuszczowa mają te same ośrodki sterowania w mózgu, związane z tym samym konfliktem biologicznym, a mianowicie konfliktem utraty poczucia własnej wartości.
UWAGA: Lokalny konflikt dotyka tętnicy lub żyły, położonej najbliżej miejsca związanego z poczuciem utraty własnej wartości. Natomiast konflikt odczuty globalnie jest zdeterminowany przez ręczność i dotknie on tętnic czy żył po prawej lub po lewej stronie ciała.
TĘTNICE
KONFLIKT: lekki konflikt utraty poczucia własnej wartości doświadczony lokalnie w określonej tętnicy. Tematy konfliktów dotyczących tętnic są takie same jak w przypadku kości i stawów. Np. osoba, która ma trudności z chodzeniem (po wypadku, po operacji, w chorobie) może przeżyć konflikt utraty własnej wartości (fizycznej sprawności) dotyczący tętnic nóg (tętnic udowych) lub stóp (tętnicy piszczelowej).
Aorta brzuszna jest związana z konfliktem utraty poczucia własnej wartości dotyczącego jamy brzusznej (bóle brzucha, zaparcia, choroba Leśniowskiego-Crohna, diagnoza raka okrężnicy, operacja) i obawy, że coś jest tam nie tak jak powinno. To samo odnosi się do aorty piersiowej i innych tętnic, takich jak tętnica nerkowa lub tętnica biodrowa.
Zewnętrzna strona tętnic podobojczykowych doprowadzających krew do barku i ramion związane są z konfliktem utraty poczucia własnej wartości dotyczącym relacji z innymi osobami – „zawiodłem jako partner lub jako rodzic”.
Zewnętrzne tętnice szyjne, które dostarczają krew do twarzy i owłosionej skóry głowy, jak również tętnice mózgowe związane są z konfliktem intelektualnej utraty poczucia własnej wartości. Tętnice mózgowe mogą też reagować na konflikt „mózg nie otrzymuje wystarczającej ilości tlenu”, np. rodzic może przeżywać ten konflikt za chorego noworodka.
FAZA AKTYWNA: Miejscowa martwica (ubytek komórek) śródbłonka tętnicy proporcjonalna do natężenia i czasu trwania aktywności konfliktu. Wraz z postępującą martwicą, mięśnie gładkie tętnic pogrubiają się, aby zapobiec perforacji ścian tętnicy. Jeśli jednak intensywny konflikt utrzymuje się przez długi okres czasu, to ściany naczynia krwionośnego słabną powodując miejscowe wybrzuszenie lub tętniaka.
Najbardziej powszechnym miejscem występowania są tętniaki aorty brzusznej, a w szczególności odcinek aorty brzusznej poniżej nerek. Tętniak aorty brzusznej znajdujący się poniżej nerki jest nazywany tętniakiem podnerkowym. Tętniaki mózgu najczęściej umiejscawiają się w tętnicy łączącej przedniej, tętnicy szyjnej wewnętrznej w odcinku wewnątrzczaszkowym i tętnicy środkowej.
Małe tętniaki są na ogół niezauważane, jednak gdy tętniak powiększa się ryzyko jego pęknięcia staje się coraz większe. Ponieważ włókna mięśni gładkich otoczone mięśniami prążkowanymi w ścianie tętnicy stabilizują naczynie krwionośne, dlatego pęknięcie tętniaka następuje na ogół z powodu intensywnego ruchu, podnoszenia ciężkich rzeczy lub zbyt mocnego parcia podczas wypróżniania.
Krwotok do jamy brzusznej jest stanem zagrożenia życia. Pęknięty tętniak mózgu powoduje krwawienie do mózgu, jednak nie jest to związane z udarem, jak twierdzi medycyna konwencjonalna.
FAZA ZDROWIENIA: W pierwszej części fazy zdrowienia (pcl-A) martwicze obszary warstwy wewnętrznej tętnicy są odbudowywane i uzupełniane nowymi komórkami powodując obrzęki. Bakterie, jeśli są obecne, wspomagają proces zdrowienia, co potencjalnie może powodować stan zapalny tętnic.
Naczynia krwionośne naprawiane są z pomocą cholesterolu i wapnia. Z powodu ciągłych nawrotów konfliktu złogi gromadzą się w danym miejscu, prowadząc do miażdżycy. Na przykład zmiany miażdżycowe w tętnicach prącia, związane są z seksualnym konfliktem utraty własnej wartości, ograniczają one przepływ krwi do prącia niezbędny do uzyskania i utrzymania erekcji (należy różnicować z zaburzeniami wzwodu związanymi z ciałami jamistymi). W dużych tętnicach (tętnice wieńcowe, część wstępująca aorty, tętnica szyjna wewnętrzna oraz wewnętrzne odcinki tętnicy podobojczykowej) blaszki miażdżycowe z pewnością utrudniają przepływ krwi, ale nie powodują zawału serca czy udaru mózgu, jak się powszechnie uważa.
W kończynach dolnych obrzęk i tworzenie się blaszek miażdżycowych zmniejsza światło arterii powodując ból i trudności z chodzeniem. Przez medycynę diagnozowane jest to jako choroba tętnic obwodowych lub chromanie przestankowe. Jeśli zaangażowane są również mięśnie prążkowane tętnic kończyn dolnych z powodu konfliktu motorycznego „nie móc chodzić”, podczas epi-kryzysu mają miejsce bolesne skurcze nóg. U osoby nie znającej GNM, zwykle wyzwala to nowe konflikty utraty własnej wartości („Moje nogi są bezużyteczne!”) powodując stan chronicznej choroby.
ŻYŁY
KONFLIKT: Podobnie jak w przypadku tętnic, żyły są również związane z konfliktem utraty własnej wartości. Treść konfliktów jest taka sama jak w przypadku kości i stawów. Jedynie żyły nóg związane są z konfliktem „być kulą u nogi”, odczuwanego jako ograniczenie swobody poruszania się. Ciąża, konieczność opieki nad kimś, poczucie, że ktoś się na nas uwiesił, że jest się „przykutym” do jakiegoś miejsca, pracy, projektu lub związku może spowodować konflikt. Osoby, które mają zawód wymagający długiego stania lub siedzenia (ekspedienci, kasjerzy, taksówkarze) są bardziej narażone na konflikt, chyba że naprawdę lubią swoją pracę.
FAZA AKTYWNA: Miejscowa martwica warstwy wewnętrznej żyły (śródbłonka), ubytek komórek proporcjonalny do intensywności i czasu trwania aktywności konfliktu. Wraz z postępującą martwicą śródbłonka, mięśnie gładkie żyły pogrubiają się, aby zapobiec perforacji.
FAZA ZDROWIENIA: W pierwszej części fazy zdrowienia (pcl-A) martwicze obszary warstwy wewnętrznej żyły są odbudowywane i uzupełniane nowymi komórkami powodując zaczerwienienie, obrzęk i bolesność obszaru wokół żyły. Jednoczesne gromadzenie wody z powodu Syndromu zwiększa znacząco obrzęk. Gromadzenie się płynu w obszarze zdrowienia tworzy tzw. obrzęk obwodowy, np. kostek, stóp i nóg (należy różnicować je z obrzękami związanymi z SBS-em mięśnia sercowego, obrzękiem limfatycznym lub obrzękiem związanym z fazą zdrowienia kości nóg).
Bakterie wspomagają proces naprawczy, jeśli są obecne, np. bakterie gronkowca mogą także uczestniczyć w procesie zdrowienia żyły, która została zraniona np. przez zastrzyk czy wenflon. Jakiekolwiek działania inwazyjne, uszkadzające tkanki aktywują bakterie do wspomagania gojenia się ran.
W konwencjonalnej medycynie, ból i obrzęk nóg jest często błędnie diagnozowany jako zakrzepica lub zapalenie żył powierzchownych, opierając się na błędnym założeniu, że obrzęk i stan zapalny żyły spowodowany jest przez skrzep.
UWAGA: Zakrzep (skrzeplina) powstaje gdy dochodzi do zwolnienia przepływu krwi i ulega ona koagulacji. Może utworzyć się w kończynach dolnych podczas długotrwałego unieruchomienia, np. w podróży spędzonej w bezruchu, po dłuższym pobycie w łóżku, po operacji lub w wyniku urazu. Jakikolwiek przedłużający się brak aktywności zwiększa krzepliwość krwi w żyłach głębokich kończyn dolnych. Ból spowodowany jest zastojem krwi. W pewnym momencie, fragmenty tych zakrzepów mogą się oderwać i wędrując przez układ żylny trafić do płuc. Zakrzep w płucach może prowadzić do zatorowości płucnej nie związanej z żadnym konfliktem. Jednak, jeśli osoba jest mobilna, to praca mięśni łydek i skurcze mięśni ścian naczyń krwionośnych ułatwiają przepływ krwi w układzie żylnym zmniejszając ryzyko tworzenia się zakrzepów. Małe skrzepliny są rozbijane w krwiobiegu i wchłaniane przez organizm, w procesie zwanym fibrynolizą. Skrzeplina nie może nigdy spowodować zawału serca lub udaru mózgu, jak się twierdzi, ponieważ w przypadku niedrożności naczyń uruchomione zostaje krążenie oboczne aby zabezpieczyć dopływ krwi do serca i mózgu.
Żylaki są wynikiem tzw. zdrowienia w zawieszeniu w żyłach nóg, spowodowanego ciągłymi nawrotami konfliktu. Dotyka to również zastawek żylnych, które zapobiegają cofaniu się krwi. Przy powtarzających się procesach naprawczych zastawki bliznowacieją (w fazie pcl-B) i stają się porowate co powoduje, że żyły pogrubiają się.
Tzw. pajączki są to małe żylaki, spowodowane konfliktem typu „kula u nogi” (na nogach) lub lokalnym konfliktem utraty własnej wartości „nie jestem dość ładny w tym miejscu” związanym z konkretnym obszarem ciała, które uważamy za nieestetyczne, np. na twarzy, na piersiach lub na brzuchu (podczas ciąży).
Jeżeli konfliktem dotknięte są zarówno żyły jak i tętnice medycyna konwencjonalna nazywa to chorobą Bürgera (zakrzepowo-zarostowe zapalenie naczyń) lub miażdżycą zarostową kończyn.
UWAGA: Wszystkie organy, które pochodzą z nowej mezodermy (tzw. „grupa luksusowa”), w tym naczynia krwionośne, realizują cel biologiczny pod koniec fazy zdrowienia – dlatego powiększenie i pogrubienie ścian naczyń krwionośnych pozostaje już na stałe po powrocie do normotonii. Po zakończeniu całego programu biologicznego, narząd lub tkanka jest wzmocniona, silniejsza niż poprzednio i przez to lepiej przygotowana na konflikty tego samego typu.